به نقل از «ایران اکونومیست»

پاییز خوش رنگ و لعاب را در این نقاشی‌ها ببینید

تاریخ انتشار: ۴ مهر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۷۵۹۰۵۲

همچنان که روزها کم‌کم تاریک‌تر می‌شوند و رنگ برگ‌ سبز درختان به زرد و قرمز نزدیک می‌شود،‌ فرصت مناسبی است که به برخی از نقاشی‌های خوشمزه پاییزی نگاهی داشته باشیم.

به گزارش ایران اکونومیست،‌ تابلوهای نقاشی که در ادامه تماشا می‌کنید،‌ منتخبی از نقاشی‌های خوش رنگ و لعاب با موضوع طبیعت بی‌جان محسوب می‌شوند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این آثار هنری در حقیقت به طیف وسیع میوه‌ها و سبزیجات مختص این فصل از سال می‌پردازند.

سبدی از شاه‌بلوط، پنیر، قارچ و میوه

«پائولو آنتونیو باربایری» احتمالا در مقایسه با برادر هنرمندش «گوئرچینو» از شهرت کمتری برخوردار است. «گوئرچینو» در خلق نقاشی‌هایی با مضامین مذهبی به موفقیت‌های بزرگی دست یافت اما «پائولو» بیشتر به نقاشی کردن طبیعت علاقه داشت و در تصویر کشیدن ماهی مهارت پیدا کرده بود. او در دوران فعالیت هنری خود این نقاشی طبیعت بی‌جان پاییزی را با ترکیبی خیره‌کننده خلق کرد.

سبد میوه

با اینکه «ادوار مانه»‌را بیشتر برای خلق تابلوهای نقاشی تصویرگر زندگی پاریسی می‌شناسیم، اما تابلوهای نقاشی طبیعت بی‌جان تقریبا حدود یک پنجم از کارنامه این نقاش برجسته فرانسوی را تشکیل می‌دهند.

کدو حلوایی،‌ آلو، گیلاس و انجیر

«تیودل ریبوت»‌ شیفته نقاشی کردن طبیعت بی‌جان و آشپزخانه بود. او این نقاشی طبیعت بی‌جان پاییزی را با الهام از سبک رئال «گوستاو کوربه» خلق کرد تا طبیعت را همانطور که هست به نمایش بگذارد و از کمال‌گرایی اجتناب کند که معمولا این نگاه به تصویر کشیدن کدوتنبل و ... را منجر می‌شود.

انارها

زمانی که «گوستاو کوربه»‌ مجبور بود ۶ ماه را در زندان سپری می‌کرد، خواهران او برایش میوه و گل می‌بردند و این هنرمند نیز از آن‌ها به عنوان سوژه نقاشی استفاده کرد.

گلابی و انگور

«پل گوگن» برخلاف «گوستاو کوربه»‌ از زیبایی‌شناسی رئال فاصله گرفت. هرچند نقاشی «گلابی و انگور»‌ تا حد بسیار زیادی با دیدگاه واقع‌گرایانه خلق شده است، چراکه «گوگن» این نقاشی را در اوایل دوران فعالیت هنر خود خلق کرد.

سیب‌ها

حوالی سال ۱۹۱۳ میلادی بود که سبک فوویسم در آثار هنری «آنری ماتیس» جای خود را به سبکی نزدیک به کوبیسم داد.

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: تابلو نقاشی ، نقاشی طبیعت بی جان

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: تابلو نقاشی نقاشی طبیعت بی جان نقاشی طبیعت بی جان نقاشی ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۷۵۹۰۵۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رازهای نقاشی مرگ سقراط

افلاطون در رساله فایدون واپسین لحظات زندگی سقراط فیلسوف بزرگ یونان باستان را چنین روایت می‌کند: پس از خطابه دفاعیه علیه محکمه‌ای که خواستار مجازات مرگ برای او شده بود به شاگردانش می‌گوید: نگران من نباشید، شما فقط جسم من‌را در خاک خواهید گذاشت. سپس در میان اشک و غوغای یاران و حتی اندوه زندانبان جام شوکران را از شاگردش کریتو گرفته و می‌نوشد. مایع زهرآگین به‌سرعت بدنش را سست کرده، چشمانش بی‌حرکت مانده و او مرگ را پذیرا می‌شود، تا درسی برای زندگی دیگران باشد.

به گزارش ایرنا، پرسش‌های سیاسی و فلسفی سقراط شهروندان آتن را به تردید در حقیقت خدایان پانتئون و اصالت ارزش‌ها در اخلاق یونانیان فرامی‌خواند. او بخاطر این پنداشت‌ها به ناباوری نسبت به خدایان و فاسد کردن جوانان متهم شد که مجازاتش مرگ بود؛ مطابق رسم زمانه با نوشیدن جام‌زهر. سقراط بی‌مناقشه حکم قضات را پذیرفت و حتی شاگردانی را که وی را به نوشتن تقاضای عفو و یا فرار از آتن تشویق می‌کردند، به‌شدت سرزنش کرد. صحنه واپسین دم حیات او تا لحظه نوشیدن جام شوکران، بار‌ها توسط هنرمندان مختلف به تصویر کشیده شده که یادمانی‌ترین آن‌ها اثر چشمگیر نقاش نئوکلاسیک فرانسوی ژاک لوئی داوید است باعنوان مرگ سقراط (La Mort de Socrate) که حالا در موزه متروپلیتن نیویورک نگهداری می‌شود.

داوید این نقاشی ۱۳۰ در ۱۹۶ سانتی‌متری را بدون التزام دقیق به روایت افلاطون و برمبنای نگاهی ستایش‌آمیز به سقراط برای پذیرش شجاعانه مرگ خلق کرد تا تصویری حماسی از عزت و کرامت باشد. در مرکز صحنه سقراط با ردای سفید و در هیبتی قهرمانانه روی تخت نشسته با قامتی استوار دست راستش را برای گرفتن جام سرخ شوکران دراز کرده است. او با دست چپ به بالا اشاره می‌کند؛ به آسمان و جهان پس از مرگ. بدین‌سان در آخرین دقایق عمر نیز از موعظه و خطابه باز نمی‌ایستد؛ ترجیح می‌دهد بمیرد، اما از باور‌ها و تعالیم خود دست نکشد. این آخرین درس اوست برای شاگردانی که پیرامون وی در اندوه و اضطراب بسر می‌برند.

افلاطون، شاخص‌ترین آنها، غم‌زده و سر در گریبان، جلوی تخت نشسته و پشت‌به صحنه وقوع تراژدی را انتظار می‌کشد. مرد جوانی که فنجان شوکران را بسوی سقراط گرفته، از شدت تأثر روی برگردانده تا شاهد نوشیدن زهر توسط فیلسوف نباشد. مرد دیگری دست روی زانوی او گذاشته تا شاید وی را از این‌کار منصرف سازد. دیگرانی که تاب دیدن صحنه را ندارند، در عمق دالانی درحال دور شدن هستند. مضمون اصلی صحنه‌پردازی، تمجید از رویکرد فیلسوف به مرگ است و ابراز همبستگی با او که مرگ را نه پایان هستی، بلکه سویه دیگری از زندگی می‌پندارد.

ژاک لوئی داوید نقاش برتر زمانه خویش بود و در آثار تماشایی‌اش روایت‌های تاریخی را با فلسفه روشنگری در می‌آمیخت تا متفکرانه‌ترین نمونه‌های نقاشی آکادمیک را پدید آورد. زبان تصویری او فاخر متناسب با علائق طبقه اشراف فرانسه بود، لیکن برای قاطبه مردم نیز قابل فهم و عمیقاً الهام‌بخش بود. شاگردان وی، بعد‌ها از سبک کلاسیک و روایت‌های سخت و محکم آن فاصله گرفته به سوی امواج پرشور هنر رمانتیک رفتند. آثار او طلایه‌دار تمدن مدرن بودند، آکنده از بشارت‌های اخلاقی و روح انقلابی. در فرانسه او نقاش محبوب سه رژیم پیاپی بود؛ ابتدا در دربار لوئی شانزدهم سپس در عصر انقلاب و نهایتاً در دوره امپراطوری ناپلئون بناپارت. هر سه رژیم از آثار تاثیرگزار وی برای تبلیغ مشروعیت و اقتدار خویش بهره می‌گرفتند، اما در نهایت به اتهام خیانت به زندان انداخته شد.

نقاشی مرگ سقراط دو سال قبل از انقلاب کبیر فرانسه خلق شد و القاگر حس مقاومت در برابر بی‌عدالتی، پیام‌آور روشنگری و فداکاری قهرمانانه بود. داوید در روند انقلاب فعالانه شرکت داشت و تصاویری از نماد‌های شجاعت و ایثار خلق کرد. او سال‌های پایانی عمرش را در بیماری و تبعید گذراند. وساطت‌ها برای بازگشت او به فرانسه به‌ثمر ننشست تا این‌که در ۱۸۲۵ در بروکسل از دنیا رفت. در ۲۰۰‌مین سالگرد انقلاب (۱۹۸۹) دولت فرانسه تلاش کرد بقایای داوید را به کشورش بازگرداند، اما دولت بلژیک با این استدلال که قبر او بنایی تاریخی است، از این‌کار امتناع ورزید.